Sprawiedliwy wśród Narodów Świata to najwyższe izraelskie odznaczenie cywilne nadawane nie-Żydom, przyznawane przez Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu Jad Waszem w Jerozolimie. Medal i dyplom zostały ustanowione dekretem Knesetu w 1963. Na medalu widnieje pochodzący z Talmudu napis „Kto ratuje jedno życie – ratuje cały świat”.
Kapituła instytutu pamięci Jad Waszem przyznaje wyróżnienie osobom i rodzinom, które z narażeniem własnego życia i bezinteresownie ratowały Żydów z Holokaustu podczas II wojny światowej. Uhonorowano również francuskie i holenderskie miasteczka, duński ruch oporu, i polską Radę Pomocy Żydom (Żegotę). Uprawnionymi do składania wniosków o przyznanie tytułu są sami uratowani albo ich bliscy. Osoba uznana za Sprawiedliwego jest odznaczana specjalnie wybitym medalem noszącym jej imię i nazwisko, dyplomem honorowym i przywilejem wpisania nazwiska na Murze Honorowym w Ogrodzie Sprawiedliwych w Jad Waszem. Odznaczenia są nadawane w trakcie podniosłej ceremonii w Izraelu lub w kraju zamieszkania tej osoby, gdzie działają dyplomatyczni przedstawiciele Izraela. W ceremoniach tych często uczestniczą przedstawiciele miejscowego rządu lub władz lokalnych i są one relacjonowane przez media.
Wśród nagrodzonych najwięcej jest Polaków, to znaczy 7232 osób. Znaczącymi grupami nagrodzonych są również Holendrzy (4206 osób) Francuzi (5982 osób), Ukraińcy (2691), Brlgowie (1787) oraz Litwini (924).
(Żródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sprawiedliwy_w%C5%9Br%C3%B3d_Narod%C3%B3w_%C5%9Awiata)
Kara śmierci za ukrywanie Żydów podczas II wojny światowej formalnie groziła w różnych miejscach w Europie Wschodniej, m.in. w Generalnym Gubernatorstwie (tej części okupowanego wojskowo przez Niemcy terytorium II Rzeczypospolitej, która nie została anektowana bezpośrednio przez III Rzeszę), ale także w Serbii czy części okupowanej Ukrainy i Białorusi. . W praktyce około połowy potwierdzonych przypadków represji za pomoc Żydom w Generalnym Gubernatorstwie zakończyło się karą śmierci (albo egzekucją na miejscu, niekiedy z rodziną). Czasami karano biciem, czasami więzieniem, czasem — wysłaniem do obozu koncentracyjnego.
Na Zachodzie formalnie Niemcy nie wprowadzili kary śmierci za ukrywanie Żydów, ale niekiedy za to zabijali — a często wysyłali do obozu koncentracyjnego.
